بی حوصلگی

 

 

با نقشه ای خالی از  خطوط معنا دار 
با چمدانی  خالی از توشه ی اختیار  
با اسلحه ی لبهایم
امیدوار به دیدنت 
به کشور گشایی تنت
و  رویای عبور بی خطر  از مرز پیراهنت 
راهی سفری شدم که بازگشت عقیم ترین واژه ام بود 
از تو فاصله ها نوشیدم و حوصله ها پوشیدم
 تا مسیر هموار گردد و در سایه سار موهایت ارام بگیرم 
اما انگار شکست در کمین بود من با تمام تجربه خام بودم 
من تو را می خواهم و با تو باید بجنگم و این تحمیلی ترین جنگ دنیاست که من "شوییجی" وار بر ادامه ی ان مُصر هستم 

#خطخطیهایخودم